Fylgst með framboðsfundum

Hvað er minnisstæðast frá þeim framboðs- eða umræðufundum sem Ríkissjónvarpið hefur sýnt okkur?

Það hafa svo sem engir farið á kostum en fyrir norðan voru þeir rökfastir og ágætir þeir Kristján Möller og Steingrímur. Það lá við að maður væri farinn að hafa samúð með Kristjáni Þór, hann var nánast kominn upp að vegg. Þó er Kristján Þór enginn undirmálsmaður í stjórnmálumræðu. Sem eindreginn andstæðingur Sjálfstæðisflokksins er ég þó þeim flokki þakklátur fyrir að kjósa EKKI Kristján Þór sem formann en hann eða Þorgerður Katrín hefðu svo sannarlega verið bestu kostirnir fyrir flokkinn í þeirri "endurreisn" sem er framundan. Á öðrum fundum minnist ég helst Katrínar Jakobsdóttur menntamálaráðherra, það er ekki nokkur vafi á því að hún er framtíðarleiðtogi. Mínum fyrrum samborgar Árni Páli vildi ég  gefa það góða ráð að kúpla sig niður í lægri gír, hann er ágætlega máli farin og rökfastur en fer svolítið að tafsa þegar ákafinn tekur völdin.

En það eitt sem stendur upp úr á þessum fundum.

Það er hversu vonlaust og allt að því brjóstumkennanlegt fólk það er sem er afrakstur pottabyltingarinnar, þar kemur ekki fram nokkur heil hugsun og við mættum svo sannarlega biðja alla góða vætti að vernda land og þjóð ef þeir Þráinn Bertelsson, Gunnar Sig. og að sjálfsögðu Ástþór Magnússon yrðu leiðandi afl í landmálum. Meira að segja verð ég að viðurkenna að ég er hundrað prósent sammála Agnesi Bragadóttur (sem er þó ekki minn augasteinn) þar sem hún lýsir Ástþóri Magnússyni í grein sinni í Morgunblaðinu í morgun  (sunnud. 19. apr.). En eins og Agnes segir (er ég nú farinn að vitna í Agnesi!) þá er þetta sú byrði sem við verðum að þola til að búa við lýðræði. 

En þá að Sjálfstæðisflokknum.

Það er mikið til í því sem Hannes Hólmsreinn sagði í viðtali við Sigmund Erni  að sjálfstæðismenn, eða almennir fylgjendur flokksins, séu ekkert að hugsa um pólitík, þeir vilji græða á daginn og grilla á kvöldin. Það virðist nákvæmlega sama hvað Flokkurinn gerir, sama hversu rækilega hann gerir í bólið, þá er ákveðinn hópur sem mun kjósa hann endalaust.

Hvað mundi þessi sami hópur segja eða gera er Samfylkingin væri búin að stjórna þjóðarskútunni sl. 18 ár, þingmenn úr hennar röðum verið með öll helstu ráðherraembættin, nánast samfellt öll þessi ár með ráðuneyti forsætis og fjármála (og stjórnað Seðlabankanum) og ástandið í þjóðfélaginu væri eins og það er í dag. Mundi þessi jarmandi hópur í Sjálfstæðisflokknum ekki kenna ríkjandi flokki í sl. 18 ár um ástandið?

Munið eftir að lesa grein Eiríks Brynjólfssonar kennara í Morgunblaðinu í morgun (sunnud. 19. apr.) um Hannes Hólmstein.