Klíkuskapur í fjölmiðlum er staðreynd

Það er æði margt sem rík löngun er til að skrifa um eftir kosningarnar, en hrossaskíturinn bíður þess að verða blandað við moldina og að kartöflurnar verði settar niður, enda er veðrið til þess að m. k. hér í Þorlákshöfn.

En það sem Steingrímur sagði í gærkvöldi og hinn margreyndi fréttamaður Ómar Valdimarsson tekur undir í blogginu í dag er  mér efst í huga. Sá óheyrilegi klíkuskapur sem ríkt hefur hjá fjölmiðlum, þar sem sömu persónurnar koma aftur og aftur á skjáinn eða síðurnar er með öllu óþolandi. Þþetta á bæði við um prentmiðla sem ljósvakamiðla og er áberandi í Kastljóri, Íslandi í dag, Silfri Egils og ekki síður í Morgunblaðinu og Fréttablaðinu. Steingrímur J. nefndi þennan klíkuskap að vísu "elítu" en er ekkert annað en rakinn klíkuskapur. Þessi klíkuskapur birtist ekki aðeins í vali á viðmælendum heldur eru ákveðin sjónarmið útilokuð. Ég verð meira að segja að Ástþór Magnússon hefur talsvert til síns máls um mismunun í Ríkisútvarpinu.

Hverjir sátu sitt til hvorrar handar Agli á sjónvarpsskjánum á kosningakvöld, það voru þau Pétur Gunnarsson og Agnes Bragadóttir. Hafa ekki allir séð þau áður í Silfrinu hjá Agli? Og hver var kominn um hádegisbiliðá kjördag  enn hjá Agli. Var það ekki Gunnar Smári Egilsson? Einhvernvegin finnst mér ég hafa séð hann áður. Hvað oft fékk Bjarni Harðarson að koma í Kastljós, hvað oft hefur Agnes Bragadóttir verið þar einnig eða Óli Björn Kárason? Svona mætti lengi telja.

Ég skora á þann vandaða fræðimann Stefán Ólafsson sem stýrir Félagsvísindastofnun HÍ ( vona ég fari rétt með heitið) að gera könnun á því hverjir hafa komið fram í fjölmiðlum sl. 10 ár. Þetta gæti verið þroskandi verkefni fyrir nemendur í félagsvísindum og raunar mjög þörf. Það þarf að sýna fram á þann ótrúlega klíkuskap sem hefur viðgengist í fjölmiðlum