Stríðið gegn lúpínunni verður að stöðva

Líklega í fyrsta skipti get ég tekið undir það sem Halldór Jónsson verkfræðingur í Kópavogi segir á bloggi sínu og setti inn hjá honum þessa athugasemd:

Halldór, það er æði sjaldan að ég er sammála þér en nú er ég það svo sannarlega. Ég veit ekki undir hvað á að flokka eyðileggingu harðgerðustu og duglegustu landgræðslujurt Íslands sem ásamt melgresinu hefur grætt upp land með undraverðum árangri, þarna er á ferðinni heimska ásamt fordómum. Þessi vitleysa er líklega runnin undan rifjum Hjörleifs Guttormssonar en það skiptir ekki höfuðmáli hvaðan vitleysan kemur; það verður að stöðva þess bévítis heimsku sem er álíka vitlaus og hvalveiðibannið sem harðjaxlinn Kristján Loftsson hefur nú brotið á bak aftur.

En þessi áróður gegn lúpínunni er því miður búinn að ná tökum á ótrúlega mörgum landsmönnum og þó nokkur sveitarfélög, í svipinn man ég eftir Ísafirði, eru farin í stríð gegn þessari duglegu landgræðslujurt. Ekki veit ég hvers vegna þessir tveir embættismen, Sveinn og Jón, láta draga sig inn í þessa vitleysu. Ég hef spurnir af því að skógræktarmen hafi fordæmt þessa heimsku og vonandi getum við sett traust okkar á Jón Loftsson skógræktarstjóra, þessa vitleysu, stríðið gegn lúpínunni, verður að stöðva.

Tek undir með þér Halldór að sem flestir ættu að kíkja inn til Ágústar H. Bjarnasonar, í hans kolli virðist skynsemin jafnan ráða ríkjum, farið inn á www.agbjarn.blog.is. 

Athugasemdir

[Gunnar Heiðarsson, 2.7.2010 kl. 10:22]

Því miður verð ég að segja að ég er ekki sammála ykkur félögum núna Sigurður. Sjálfur var ég mikill aðdáandi lúpínunnar fyrir nokkrum áratugum, en eftir að hafa séð með eigin augum eyðileggingarmátt hennar snerist álit mitt á þessari jurt. Það er satt hjá ykkur að þessi jurt er góð til landgræðslu á örfoka landi, en því miður hefur henni verið plantað mun víðar. Ég þekki dæmi sem er skelfilegt á að líta, nú aðeins rúmum áratug eftir að plantað var lúpínu í melfláka með birkiplöntum inn á milli. Jurtin hefur lagt undir sig melinn og er langt komin með að drepa birkið á undan sér. Þessi melur var engum til ama og ekki var um neitt örfokaland að ræða. Meira að segja var birkið farið að skríða út á melinn og skjóta upp sprotum, áður en lúpínunni var plantað þarna. Eina skýringin sem er hugsanleg, er að umráðamenn landsins hafi skammast sín fyrir melinn! Það er engin ástæða fyrir okkur Íslendinga að skammast okkur fyrir okkar fallega land!

Lúpínan er ránjurt, því verður ekki neitað, því ber að umgangast hana samkvæmt því. Ef talin er nauðsyn á að nota þessa jurt til landgræðslu er hugsanlega réttlætanlegt að gera það. En varlega verður að fara í þeim málum. Tillaga umhverfisráðherra í þessu máli er arfavitlaus, eins og reyndar flest sem kemur frá henni. Að ætla að miða bannið við ákveðinn hæðarpunkt er út í hött. Hún þorir greinilega ekki að banna jurtina alveg og á hún þá að miða við notkun hennar við landgræðslu á örfoka landi, þar sem engum öðrum ráðum verður við komið og landið með þeim hætti að nauðsynlegt sé að græða það upp. Slíkar aðstæður geta verið jafnt í byggð sem og á hálendinu.

Við verðum þó að fara varlega, örfoka land er sjálfsagt að græða upp ef það er til vandræða.  Hins vegar hefur landgræðsla ekki alltaf haft það að sjónarmiði, oftar en ekki eru græddir upp melar sem engum er til ama, melar sem eru fallegir af náttúrunnar hendi. Ísland er fallegt land með sinni víðáttu og sumstaðar nekt. Ekki hefði ég áhuga á að skipta út fallegum melum með sínum lággróðri og mosagróðri, fyrir breiður af bláum blómum.

Ég er hinsvegar sammála þér um hvalveiðarnar.

[Sigurður Grétar Guðmundsson, 2.7.2010 kl. 11:48]

Ég bý í Þorlákshöfn. Hef ekki búið hér nema í 8 ár. Margar sögur hef ég frá frumbyggjum hér þegar sandurinn lagðist í skafla inn að fyrstu húsunum fyrir 60 árum. Með melgresi hefur náðst geysilegur árangur í að hefta sandinn en á berangrinu annars staðar vinnur lúpínan sitt þarfa verk og virðist síður en svo hefta kjarrgróður sem er að stinga sér inn á milli. Ég hef ekki kynnt mér tillögur Svandísar en ef þær innibera að lúpína skuli bönnuð upp að vissri hæðarlínu þá er öll lúpína hér í Þorlákshöfn dauðadæmd. Við vitum báðir að gífurlegur jarðvegur hefur tapast, fokið á haf út og má þar nefna Haukadalsheiði upp frá Biskupstungum. Það er fróðlegt að skoða myndirnar sem birtast hjá Ágústi H. Bjarnasyni frá Haukadalsheiði, þar er lúpínan að vinna sitt verk. En hvað ráðherrann Svandísi varðar þá er ekki á góðu von, hver eftir aðra hafa setið þetta embætti öfgafullir umhverfissinnar sem er mjög slæmt. Fyrst Þórunn, þá Kolbrún og nú Svandís.

[Gunnar Heiðarsson, 2.7.2010 kl. 12:06]

Sæll aftur Sigurður, Haukadalsheiði og sandarnir við Þorlákshöfn eru dæmi um staði sem hugsanlega má nota lúpínu, að minnsta kosti er rétt að beyta öllum þeim ráðum sem tiltæk eru á slíka staði. Þessi dæmi sína einnig að bann við lúpínu má ekki ákvarðast af ákveðinni hæðarlínu, eins og Svandís leggur til. Því miður hefur lúpínan verið skaðvaldur á sumum svæðum. Það svæði sem ég vísaði til áðan eru Hafnarmelar í Hvalfjarðasveit. Þar hefur orðið fullkomið umhverfisslys vegna þessarar plöntu. ´

Óheppni okkar með umhverfisráðherra er með eindæmum. Í þessu ráðuneyti á að vera skynsemi, ekki öfgahugsun!